هواپیماهای پنهان کار

تکنولوژی پنهان کاری یا VLO (Very low observable technology)در هواپیماها به منظور پنهان ماندن از دید رادارها استفاده می شود. اولین هواپیمای پنهان کار در سال 1989 در عملیات Just Cause در پاناما استفاده شد. از جمله هواپیماهای شناخته شده پنهانکار، می توان به F117 Nighthawk، B-2 Spirit، F22 Raptor و F35 JSF اشاره کرد. اولین هواپیمای پنهان کار Horten Ho 229 بود که در سال های جنگ جهانی دوم توسط آلمان تولید شد. به طور کلی دو روش برای پنهان کاری وجود دارد.
1- طراحی ظاهر هواپیما به طوری که سیگنالهای ارسالی توسط رادار با زاوبه ای دور از تجهیزات گیرنده امواج منعکس شود.
2- پوشش هواپیما با موادی که امواج رادار ها را جذب می کنند.
برای مخفی ماندن، هواپیما باید از امواج رادارها، امواج مادون قرمز، از لحاظ بصری، صدا، دود و بخار خروجی مخفی بماند.
اکثر مواد جاذب رادار (RAM)از مواد دی الکتریک فعال مثل کربن و یا فریت مغناطیس تشکیل می شود. بهترین نوع ساختار جاذب رادار (RAS)، ساختار شانه عسل (Honeycomb)می باشد.
روش پنهان کاری پلاسما:
در این روش از گاز یونیزه شده برای کاهش سطح مقطع راداری (RCS)استفاده می شود. رسنایایی پلاسما اجازه می دهد، امواج رادار را جذب کرده و به انرژی گرمایی تبدیل کند و بنابراین از منعکس کردن آن جلوگیری می کند.
مادون قرمز:
جستجو کننده های مادون قرمز به دنبال تفاوت در قسمت های گرم و سازه هواپیما هستند.در گازهای خروجی از هواپیما، دی اکسید کربن بیشترین مقدار ساطع کننده اشعه مادون قرمز است. برای پنهان ماندن از جستجو کننده های مادون قرمز چند راهکار وجود دارد.
1- ترکیب گاز های خروجی با هوای سرد بازگشتی به منظور کاهش دمای آن.
2- هندسه اگزوز باید پهن و تخت باشد.
3- به منظور اختلاط بهتر گازهای خروجی و هوا، می توان به وسیله خود هواپیما گرداب در هوا ایجاد کرد.